Rozdział 2.

Droga dłużyła się niemiłosiernie. Nie odzywała się już do niego ani słowem, próbując zdusić w sobie ogarniający ją strach. On też nie kwapił się do rozmowy. Obserwował ją jedynie przez lusterko, lecz nie oznaczało to dla niej niczego dobrego. Jego spojrzenie było przesiąknięte chęcią zemsty. Nigdy wcześniej nie widziała jeszcze tak ciemnych oczu. Wydawały jej się wręcz czarne. Zupełnie, jakby nie było w jego duszy niczego dobrego. Czy to możliwe, by był, aż tak przesiąknięty złem..? Przecież, mimo wszystko, nie traktował jej jakoś szczególnie źle. Na razie. Na samą myśl, że ta sytuacja mogłaby ulec drastycznej zmianie, robiło jej się niedobrze. Nie jeden raz już miała ochotę zwymiotować, z trudem się powstrzymywała. Nie sądziła, by jej wymiociny na tapicerce samochodu miały go złagodzić a ostatnim czego chciała to rozjuszenie go. Choć z pozoru wydawał się zupełnie niegroźny, nie dawała się zmylić. Wiedziała, że to wulkan, który w każdej chwili może wybuchnąć. I wtedy nikt nie zdoła jej uratować. Sądziła, że jeśli uda jej się stworzyć z nim jakąkolwiek relację, nawet w minimalnym stopniu pozytywną, będzie miała jeszcze szanse wyjść z tego cało. W końcu nie o nią mu chodziło. Tak jak powiedział, była tylko pionkiem w grze. Potrzebował jej, by rozliczyć swoje porachunki z jej bratem. Pytanie tylko, czy Joseph będzie odpowiednio współpracował. Była na niego wściekła, to przez niego teraz przeżywa piekło. Z drugiej strony jednak on był jedyną osobą, która mogła go z niego wyciągnąć. Modliła się w duchu, by tak się stało. I przede wszystkim, żeby nie trwało to całą wieczność. Już wyobrażała sobie, jakie techniki tortur ten człowiek mógłby na niej wypróbowywać. Wyobraźnia zdecydowanie nie ułatwiała jej życia. 

Samochód zatrzymał się w końcu. Zastanawiała się co teraz będzie. Nadal była związana i nie bardzo mogła się poruszać. Przeczuwała, że mężczyzna przeżuci ją sobie przez ramię i wyniesie do kolejnego, nieznanego jej miejsca. Przy nim była naprawdę maleńka, więc nie uważała, by takie zagranie mogło stanowić dla niego problem. Wcale nie była na tyle głupia, by analizować wygląd faceta, który ją porwał, a co więcej uznać go nawet za przystojnego. Po prostu podczas całej długiej i nużącej drogi, musiała się czymś zająć. A gdy rozejrzała się już po każdym zakamarku pojazdu i doszła do wniosku, że ma do czynienia z kimś komu na pewno nie brakuje grosza, zaczęła obserwować również jego. Kiedy milczał i skupiał swoje spojrzenie na drodze, naprawdę wydawał się całkowicie niegroźny. Wówczas mogła się nieco rozluźnić i zapomnieć na moment o tym, co w rzeczywistości się dzieje. Chyba jeszcze w pełni to do niej nie chciało dotrzeć. Albo sama za wszelką cenę starała się wyprzeć to ze swojego umysłu. Zdecydowanie wolała wmawiać sobie, że to tylko zwykły facet, który wcale nie ma złych zamiarów. Na pewno dogada się z jej bratem i wszystko skończy się dobrze. Przecież zupełnie nie ma powodów, by ją krzywdził. A ona na pewno nie zamierza mu ich dawać.

- Koniec wycieczki. Zapamiętałaś drogę? - rzucił przez ramię, w jej kierunku następnie odpinając pasy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że sama ich nie miała. Siedziała na tylnych siedzeniach, jak jakiś worek kartofli. W każdej chwili mogła wylecieć przez przednią szybę. I to był największy dowód na to, że kompletnie mu nie zależało. Miał gdzieś to, co się z nią stanie. - W razie, gdybyś miała możliwość wrócić do domu - dodał, gdy ta zamrugała zdezorientowana powiekami. Czy on właśnie zasugerował, że po tym wszystkim każe jej wracać na piechotę? Poczuła, jak strach miesza się ze wściekłością

Co za dupek!

Zacisnęła zęby, powstrzymując się od komentarza. Pamiętała, że cały czas miał nad nią przewagę. Nigdy nie słynęła ze spokojnego charakteru, przeciwnie, lubiła walczyć o swoje i sprzeciwiać się, gdy uważała za słuszne. Miała więc dodatkowe utrudnienie, musiała poskromić swoją porywczą naturę, dla własnego dobra. Nie miała jednak stuprocentowej pewności, czy odgrywanie grzecznej dziewczynki przyniesie jej jakiekolwiek pozytywne efekty. Jeśli sam wspominał o jej ewentualnym powrocie do domu, to znaczy, że nie była jeszcze całkowicie stracona. Dlatego chyba warto było trochę się postarać. Ewentualnie później mogła się na nim odgryźć. Joseph na pewno ją pomści. 

- Dobra, wysiadka.

Nie wiedzieć kiedy, drzwi znajdujące się z jej prawej strony otworzyły się, a ona sama poczuła powiew świeżego powietrza, które od razu orzeźwiło jej umysł. Spojrzała na niego niepewnie, tym razem jego oczy zdawały się być znacznie przyjaźniejsze. Gorzka czerń zamieniła się w cieplejszy odcień brązu, a czoło już nie marszczyło się tak groźnie. 

Wydała z siebie dziwny, niekontrolowany dźwięk zaskoczenia, gdy niespodziewanie jedną rękę umieścił pod jej udami, a drugą podtrzymał przy krzyżu, podnosząc sprawnie i wyciągając z auta. Instynktownie próbowała chwycić go za kark, ale uniemożliwił jej to sznur na rękach. Nie czuła się bezpiecznie, gdy niósł ją w ciemności w nieznanym jej kierunku. 

Krzycz, teraz na pewno ktoś cię usłyszy, krzycz!

- Dlaczego na zakneblujesz mi ust? - zapytała, zaintrygowana. Przecież mogła naprawdę zrobić mnóstwo hałasu i zwrócić na nich czyjąś uwagę. Chyba, że obmyślił to znacznie lepiej niż jej się wydawało i wokół nie było żywej duszy. Prawdopodobnie właśnie tak było.

- Mogą mi się jeszcze przydać - mruknął, w tak dwuznaczny sposób, że aż ją wmurowało. I choć powinna się w tym momencie przerazić, poczuła nutkę podniecenia. Adrenalina w jej żyłach ewidentnie dawała o sobie znać, jednocześnie odbierając cały zdrowy rozsądek. 

-

            Niewiele dostrzegała w ciemnościach. Mężczyzna chyba celowo nie zapalał świateł, by nie mogła niczego zobaczyć. Przypuszczała, że miejsce, w którym się znaleźli było jego kryjówką. To wydawało się całkiem logiczne w połączeniu z zachowaniem. W razie, gdyby kiedyś miała się stąd wydostać, mogłaby bez problemu opisać otoczenie i wszelkie inne szczegóły… Mogłaby, gdyby je widziała choć przez chwilę. Ale nie ma do czynienia z głupcem.

            Nie miała pojęcia, co ją czeka, ale mimo to jakoś przerażenie znacznie zelżało. Nie czuła się, jakby szła na ścięcie. Przynajmniej do chwili, gdy nagle zaczęli schodzić w dół. To znaczy, on zaczął wciąż trzymając ją na rękach. Od razu skojarzyło jej się to tylko z jednym. Ciemna, zimna piwnica. Pełna pająków i innego robactwa. Chyba wolałaby jednak umrzeć! Jeżeli on zamierza ją przetrzymywać w tym miejscu, to będą istne tortury same w sobie. Nie musi robić niczego więcej, by stała się bezradną i wystraszoną istotą. Ciemność to jej pięta Achillesa. A gdy dorzuci się jeszcze do tego zamknięte pomieszczenie, jak piwnica… Umrze tutaj sama, bez jego pomocy w jedną noc.

- Nie… - szepnęła ledwo dosłyszalnie, gdy w końcu poczuła twardy grunt pod sobą a jej najgorsze wyobrażenia okazały się rzeczywistością. Mężczyzna nie zwrócił nawet na to uwagi, może nawet tego nie dosłyszał… Pochylił się tylko i rozwiązał sznur na jej nogach, następnie czyniąc to samo z rękami. Poczuła ulgę, gdy nic już boleśnie nie ściskało jej kończyn, ale była pewna, że zostały jej paskudne ślady. Nie mogła oczywiście tego sprawdzić, bo było zbyt ciemno. Nawet tutaj nie zapalił żadnego światła.

Wbiła w niego swoje zrozpaczone spojrzenie, wiedząc, że chce ją tutaj zostawić zupełnie samą.

- Rozgość się.

- Nie zostawiaj mnie tutaj – wypaliła żałośnie, nie zważając już na nic. Było jej wszystko jedno, jak bardzo się poniży. Jedyne co w tym momencie się liczyło, to by nie kazał jej tutaj siedzieć samej.

- No nie wierzę, że tak idealnie trafiłem i boisz się ciemnych piwnic – zakpił uśmiechając się przy tym bezczelnie. – Biedna, mała Cami.

- Nie mów tak do mnie! – warknęła, czując jak puszczają jej nerwy. Co za sukinsyn!

- Nie muszę wcale do ciebie mówić. Dobrej nocy, słonko.

            Miała ochotę rzucić się na niego, gdy odwrócił się na pięcie zmierzając ku wyjściu. Niemniej, jedynie stała w bezruchu patrząc ze łzami w oczach na zarys jego oddalającej się sylwetki. Niekontrolowanie zaciskała dłonie w pięści tak mocno, że przebiła sobie skórę paznokciami, aż do krwi. Od zawsze chowała wszelkie emocje do siebie, zbierała je skrupulatnie, by w końcu pęknąć i wybuchnąć w najmniej odpowiednim momencie.

To nie był jeszcze ten moment. Choć miała ochotę wrzeszczeć i walić pięściami w mur, aż do utraty sił, nie zrobiła tego.

Wycofała się do najjaśniejszego z możliwych, kąta w tym obskurnym pomieszczeniu i usiadła pod ścianą kuląc się. Podsunęła kolana pod brodę i objęła swoje nogi z całej swojej mocy. W takiej pozycji, z zamkniętymi oczami i spiętymi mięśniami, zamierzała przetrwać ten koszmar.