Prolog.

Wyjątkowa ciemność rozpościerała się nad Miastem Aniołów. Niepozornie cicha pora, nie zdradzająca po sobie w żaden sposób, że ta noc mogłaby w jednej sekundzie stać się dla ciebie największym koszmarem. Przecież od dziecka boisz się ciemności a jednak jesteś w stanie przebywać na zewnątrz, zupełnie sama z telefonem przyciśniętym do ucha. Twój śmiech jest jedynym dźwiękiem, który można usłyszeć w okolicy. Światło latarni w połączeniu ze znajomym głosem po drugiej stronie telefonu, znacząco cię uspokaja. Nie myślisz o otaczającej cię ciemności ani o tym, że jesteś właściwie zupełnie sama... Przynajmniej z pozoru.

On tu jest i cię słyszy. Jesteś tak bardzo nieświadoma i pochłonięta rozmową, że nawet nie czujesz jego obecności. A stoi tak blisko. Jeszcze chwila a jego ciepły oddech przyprawi cię o dreszcze na karku. O ile zdążysz cokolwiek poczuć, nim cię ogłuszy, jednym ruchem.

Nawet nie piśniesz. Kolejny dźwięk, to ten, roztrzaskującego się telefonu o betonowy chodnik. Twoje drobne ciało opada z niebywałą lekkością. Masz wiele szczęścia, że był tak łaskaw i pochwycił je w swoje ramiona. Nim twoja świadomość całkowicie oderwie się od rzeczywistości, do twoich nozdrzy dotrze jeszcze zapach jego perfum. Prawdopodobnie to będzie ostatnia najprzyjemniejsza rzecz, jaka cię spotka w najbliższym czasie.